Με αφορμη το ατυχημα της Βουλγαριας,και σε μια προσπάθεια να μην γεμιζουμε τα σχολια του ατυχηματος τα οποία θα επρεπε να εχουνε γεμισει με συλλυπητηρια,ανοιγω αυτο εδω το θεμα,και θα ηθελα να τοποθετηθούνε και ολοι οι αγωνιζομενοι που μας διαβαζουν.
Απο τη δική μου σκοπια,που δεν ειμαι αγωνιζομενος,και με την δικη μου οπτικη γωνια που δεν περιορίζεται αυστηρα στα πλαισια του πληρωματος του αγωνιστικου αλλα πιανει και το περιβάλλον (θεατες κ.λ.π.),η καλυψη των ατυχηματων ειναι επιβεβλημενη.
Δειχνει τους κινδυνους των μοτορσπόρτς,και πάντα διδάσκει μεθοδους αποφυγης σε ολους που βρισκονται κοντα σε αυτους τους αγωνες.Η ιστορια της ανθρωπινης ευφυίας αλλωστε,έχει βασιστει σχεδον αποκλειστικα στα μαθηματα αποφυγης των κακων καταστασεων που μας περιτρυγυρίζουν.Μαθαινουμε ολοι απο τα λαθη μας.
Νομιζω οτι,το χειροτερο που μπορεις να κανεις σε μια κακη στιγμη,ειναι να την εξαφανισεις απο τα ματια των υπολοίπων ανθρωπων που μπορει αυριο να αντιμετωπίσουν παρομοιες καταστασεις.
Το μονο που θα \"δικαιολογούσε\" μια τετοια συμπεριφορα,θα ητανε η προσπάθεια να εξορκίσεις το κακο,εαν πιστευεις σε κακοτυχίες,βασκανιες και γλωσσοφαγιες,πραγμα που τουλαχιστον στα δικα μου ματια φαινεται να στερειται σοβαροτητας.
Θα ηθελα τις γνωμες σας