ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΕΛΛΑΔΑ

Δείτε τις εμπειρίες πληρωμάτων και θεατών από τον διεθνή μας αγώνα Ιστορικών αυτοκινήτων. Στην αφήγηση είναι ο Γιάννη Νικολαΐδης από τη Νεάπολη Κοζάνης, που με συνοδηγό τον Αντώνη Λιότσο ήταν οι νικητές της κατηγορίας I στη Regularite και από τη μεριά του θεατή ο Αργύρης Καλιανιώτης από την Κοζάνη που βρέθηκε στις... ιστορικές διαδρομές για να θυμηθεί στιγμές παλαιών Ράλλυ Ακρόπολις.

---

Η Κυριακή είχε φτάσει. Το Ascona πανέτοιμο με τον τελευταίο έλεγχο να μη δείχνει κάτι ανησυχητικό και καλογυαλισμένο περιμένει σε μια πυλωτή κάπου στη Θεσ/νικη. Ο συνοδηγός φτάνει με το μεσημεριανό λεωφορείο από Καβάλα γεμάτος ελπίδα και προσμονή. Τελικά οι ώρες περνούν ευχάριστα με παρέα σε καφέ της πόλης, ώσπου έρχονται τα ξημερώματα της Δευτέρας. Το ρολόι δείχνει 07:30 και το ταξίδι προς την εκπλήρωση ενός ονείρου ξεκινάει.

Με το άγχος για το τι να βγάλει το αυτοκίνητο σε ένα τέτοιο μεγάλο ταξίδι και κυρίως με το τι θα γίνει μέσα στην Αθήνα και τους δρόμους της, τα χιλιόμετρα έρχονται το ένα μετά το άλλο και σε 5+ ωρίτσες είμαστε απέναντι από τις στήλες του Ολυμπίου Διός. Τελικά βρίσκουμε την είσοδο προς το Ζάππειο και βλέπουμε πως ήμασταν από τα πρώτα αυτοκίνητα που είχαν φτάσει. Σε λίγη ώρα αρχίζουν να εμφανίζονται και τα πρώτα sporting χαλώντας τον κόσμο με το θόρυβό τους. Μέχρι τις 6 η ώρα είχαμε τελειώσει τον τεχνικό και διοικητικό έλεγχο και οι πινακίδες βρισκόταν στη θέση τους. Η προσέλευση του κόσμου μας έκανε μεγάλη εντύπωση.

Το μεσημέρι της Πρωτομαγιάς μας βρίσκει να πίνουμε καφεδάκι στο Μικρολίμανο του Πειραιά περιμένοντας να γυρίσουν οι δείκτες του ρολογιού για να πάμε επιτέλους να πάρουμε εκκίνηση κάτω από Ακρόπολη. Τελικά γύρω στις 19:30 ο παρουσιαστής της τελετής εκκίνησης αναγγέλλει την έλευση στη ράμπα του αυτοκινήτου με το 162 στις πόρτες, μια πανέμορφη Ascona όπως ο ίδιος είπε, και ρίγη συγκίνησης μας διαπερνούν. Όταν είσαι εκεί πάνω βλέπεις τον κόσμο να σε χειροκροτεί και σκέφτεσαι πως από εκεί πέρασαν τόσα και τόσα «τέρατα» της αυτοκίνησης και εσύ τότε δεν βρίσκεσαι στο κάθισμα…Πετάς, έτοιμος να δακρύσεις, σε μαγικούς κόσμους.

Μετά από τη συγκίνηση και ηδονή της πανηγυρικής εκκίνησης, το πρωινό της Τετάρτης έφτασε και γεμάτοι χαρά, αλλά και άγχος για το τι θα συναντήσουμε, παίρνουμε επιτέλους εκκίνηση για το πρώτο σκέλος. Οι πρώτες ακροπολικές ειδικές διαδρομές διεξάγονται στη Φύλη, την Ασωπία και τη Ριτσώνα. Τότε καταλαβαίνουμε τη δυσκολία του αγώνα σε σχέση με άλλους που πήραμε μέρος. Η ανασυγκρότηση του μεσημεριού γίνεται στη Χαλκίδα κάτω από καυτό ήλιο. Τα πληρώματα αλλάζουν γνώμες και παρατηρήσεις για τις πρώτες ειδικές κάνοντας προβλέψεις και για αυτές που ακολουθούν. Μετά από την απαραίτητη ξεκούραση έρχονται οι ειδικές σε Πούρνο, Παραλίμνη, Θεσπιές, Βίλλια και Σχοίνο. Τελικά λίγο πριν πέσει ο ήλιος φτάνουμε επιτέλους στο Καζίνο του Λουτρακίου όπου και θα διανυκτερεύσουμε. Λίγο μετά το δείπνο έρχονται και τα πρώτα αποτελέσματα τα οποία στο τέλους της πρώτης μέρας μας φέρνει στην 29η θέση της γενικής και στην 2η της κατηγορίας. Αξιοσημείωτο της μέρας η δεύτερη θέση στην πρώτη ειδική, την οποία δεν πήραμε για 0,1 sec.

Δεύτερη αγωνιστική μέρα και έχουμε μπει πλέον για τα καλά στο πνεύμα του αγώνα. Το ρολόι δείχνει 09:57 και ο κριτής δίνει το GO.Περνώντας τις ειδικές σε Αγ.Ιωάννη, Λίμνες, Αραχνέο και Καρατζά φτάνουμε στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου για μισάωρη ξεκούραση. Ακολουθούν οι ειδικές σε Καρνεζέικα, Γυμνό, Γαλατά και Φενεό. Στο Λουτράκι φτάνουμε περίπου στις 22:15 μετά από καταπληκτικές διαδρομές και τα τελευταία αποτελέσματα να μας φέρνουν στην 31η γενικής, αλλά στην 1η της κατηγορίας.

Την Παρασκευή, και τρίτη αγωνιστική μέρα ξεκινάμε για τις ειδικές της Στερεάς Ελλάδας μια ώρα νωρίτερα, λόγω της πίεσης του χρόνου από τη διέλευση μετά από εμάς της κατηγορίας sporting. Οι εξαιρετικά δύσκολες ανηφορικές – κατηφορικές, γεμάτες φουρκέτες ειδικές σε Πισσία, Αλυκή, Θίσβη, Ελικώνα και Αντίκυρα, καθώς και η προσπάθεια για να προλάβουμε τον ιδανικό χρόνο, απαιτούν υπερβολική χρήση των φρένων, οδηγώντας τα σε υπερθέρμανση και εμάς ένα βήμα πριν την εγκατάλειψη. Τελικά κατεβήκαμε το βουνό φρενάροντας με το σασμάν και σχεδόν χωρίς καθόλου φρένα, φτάνοντας για την ανασυγκρότηση στην Ιτέα. Εκεί συναντιόμαστε και με συντοπίτες που ήρθαν να μας καμαρώσουν περιμένοντας να κρυώσουν τα φρένα και να μας γλιτώσουν από εγκατάλειψη. Μετά από μιάμιση ώρα ξεκινάμε προς Δελφούς με τις ειδικές σε Ερατινή και Πεντεόρια να έρχονται σαν βάλσαμο για τα φρένα μας. Κι εκεί που λες πως αφού τη γλίτωσες από τα φρένα όλα θα πάνε καλά, λίγες στροφές πριν τον τερματισμό της ημέρας στους Δελφούς, συνειδητοποιείς πως σε εγκαταλείπουν τα λάστιχα σου και σε κάθε στροφή τα μούτρα του Ascona τείνουν προς το εξωτερικό της. Κι όλα αυτά ενώ βρισκόμασταν στην 27η γενικής και 1η κατηγορίας αυξάνοντας τη διαφορά μας από τον δεύτερο στα 50 sec.

Μετά από το πιο αγχωτικό βράδυ με το βάρος για τη διατήρηση της 1ης θέσης και το μυαλό στα προβλήματα της πρόσφυσης, ξημέρωσε η τέταρτη και τελευταία αγωνιστική μέρα. Ευχάριστη έκπληξη και τονωτική ένεση η συνάντηση και γνωριμία με τα μέλη του Giapraki, Open, Subaru και Giaprakulli οι οποίοι ήρθαν να απολαύσουν από κοντά όλο αυτό το πανηγύρι, τους οποίους και υπερευχαριστούμε. Πρώτη ειδική της ημέρας ο Φτερόλακας (πενταπλή παρακαλώ!). Κι εκεί ήρθε η ψυχρολουσία. Περιμένοντας δίπλα από μια “αχνίζουζα” Ferrari με καμένη φλάντζα κεφαλής, ο κινητήρας μας σβήνει με το έτσι θέλω. Ευτυχώς μετά από κάποια τρομακτικά δευτερόλεπτα ξαναπαίρνει μπροστά και βουρ για την ειδική. Ακολουθεί η αρκετά εύκολη Δαύλια λίγο πριν τη μικρή ανασυγκρότηση στον Κούρο. Πλέον απομένουν δύο τελευταίες ειδικές, ο ανάποδος Ελικώνας και ο καταπληκτικός και δυσκολότατος Άγιος Μερκούριος τις οποίες περνάμε αρκετά “κρατημένοι” για να αποφύγουμε τυχόν εναγκαλισμούς με χαντάκια και δέντρα.

Όμως τέλος καλό, όλα καλά και να’ μαστε λίγο πριν τη ράμπα του τερματισμού στην Ακρόπολη με τους κριτές να μοιράζουν αποτελέσματα και να μας συγχαίρουν για την επιτυχία μας. Κι όλα αυτά χρησιμοποιώντας μόνο το οδόμετρο του αυτοκινήτου και δύο χρονόμετρα, σε αντίθεση με πολλά πληρώματα τα οποία είχαν εγκατεστημένα ηλεκτρονικά μηχανήματα (tripmaster κλπ) κάποιων χιλιάδων ευρώ.

Κυριακή πρωί και πάνω στον λόφο του Φιλοπάππου γίνονται οι απονομές των κυπέλλων στους νικητές των διαφόρων κατηγοριών. Εμείς είχαμε τη χαρά να παραλάβουμε το κύπελλο δια χειρός Arne Hertz, του συνοδηγού του ζωντανού θρύλου των αγώνων αυτοκινήτου και ευγενικότατου Ove Andersson, οι οποίοι τίμησαν με την παρουσία τους τον αγώνα. Χαριτολογώντας κάποιος φίλος σχολίασε πως το Ascona άφησε πίσω μια Porsche και μια Ferrari και πως εμείς βάλαμε τα γυαλιά στα tripmaster. Ακολούθησαν οι απαραίτητες αναμνηστικές φωτογραφίες και μετά το αποχαιρετιστήριο γεύμα στον “Διόνυσο” ξεκινήσαμε το ταξίδι της επιστροφής για τη Νεάπολη γεμάτοι εμπειρίες, εικόνες, γνωριμίες χωρίς να πούμε αντίο, αλλά και του χρόνου.

Κλείνοντας να δώσουμε συγχαρητήρια σε όλους τους συμμετέχοντες, αλλά και τους θεατές που μας τίμησαν με την παρουσία τους στα βουνά Επίσης να ευχαριστήσουμε όλους όσους μας στήριξαν στην προσπάθειά μας, αλλά και όσους μας φθόνησαν για τη συμμετοχή και επιτυχία μας. Άντε και του χρόνου με περισσότερα πληρώματα από Κοζάνη και με χορηγό το Giapraki.com.

---

Αυτές οι αποφάσεις παίρνονται πολύ γρήγορα. Παρασκευή μεσημέρι αποφασίζουμε τελικά να φύγουμε νύχτα, μελετάμε ωράρια και διαδρομές και με πλήρη εξοπλισμό αναχωρούμε ο open20h, ο Subaru 555 και το giaprakuli , με το Renault kangoo να γράφει στο κοντέρ 98380 km και το ρολόι να δείχνει ακριβώς 2.00 ξημερώματα Σαββάτου 5 Μάη 2007 .

Με καλό καιρό , άδειο δρόμο και συντροφιά το ράδιο Γκιώνης μέχρι τις κατηφόρες του Σαρανταπόρου σε μια ώρα περνάμε την Ελασσόνα και με νέα συντροφιά το ράδιο Τίρναβος να αποκοιμίζει το giaprakuli καθώς το ρολόι δείχνει 3.30 πιάνουμε εθνική οδό και τέρμα γκάζια καθώς οι κακοί κοιμούνται τέτοια ώρα.

Ο καλός δρόμος μας επιτρέπει να μιλάμε για παλιά ACROPOLIS και θρύλους οδηγούς και αυτοκίνητα που σε λίγο θα συναντήσουμε ζωντανούς χάρις στο θεσμό του 6oυ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ACROPOLIS RALLY . Το kangoo καταπίνει τα χιλιόμετρα και φτάνουμε στην πινακίδα - ντροπή - ΠΕΤΑΛΟ ΜΑΛΙΑΚΟΥ ΠΡΟΣΟΧΗ ΕΡΓΑ για λίγα χιλιόμετρα ευτυχώς και με την προσοχή στο έπακρο αφήνοντας πίσω τη Λαμία που κοιμάται ακόμα στρίβουμε για Μπράλλο καθώς πιάνουμε τον σκάι που μας ενημερώνει με το πρώτο δελτίο ειδήσεων των 5.00 .

Για 58 χιλιόμετρα μέχρι την Άμφισσα βλέποντας δεξιά και αριστερά τα βουνά έρχονται στο μυαλό μνήμες από 20 και πλέον ACROPOLIS για μένα και 2 για τον Subaru 555 ( ναι πρόλαβε 2 πριν το πάρουν στην Αθήνα) . Ξημερώνει καθώς φτάνουμε στην Άμφισσα και λίγο έξω κοντά στην Αγία Ευθυμία μπαίνουμε στην ειδική διαδρομή Βωξίτες σε ένα σημείο τσεκαρισμένο από παλιά που προσφέρεται για άνετη παρακολούθηση και με ασφάλεια .

Επιτέλους ξυπνάει το giaprakuli που βγάζει τραπέζι , καρέκλες και τα σχετικά για να απολαύσουμε ένα καταπληκτικό πρωινό στην εξοχή . Η ώρα είναι 6.30 και καθώς έχουμε 3 ώρες για το πέρασμα του πρώτου αυτοκινήτου δεν χάνουμε την ευκαιρία να τον τσακίσουμε λίγο ομαδικά.

Όταν το ελικόπτερο του αλυτάρχη ελέγχει την διαδρομή ήμαστε πάνω στα βράχια και σε λίγο ο βραχνός ήχος της lancia stratos ακούγεται υπερβολικά δυνατός καθώς ανηφορίζει στα μαλακά χώματα . Εμφανίζεται στα 300 μέτρα μέσα σε σύννεφο σκόνης , περνάει από μπροστά μας με ανάποδο στη γρήγορη δεξιά και στα δύο συνεχόμενα εσάκια , χάνεται στο κατηφορικό κομμάτι και σιωπή καθώς φτάνει στον τερματισμό. Οι λίγοι θεατές επιτέλους ανταλλάζουν για λίγο εντυπώσεις καθώς η σκόνη φεύγει γρήγορα ευτυχώς προς την απέναντι πλευρά και με λιγότερο θόρυβο αλλά ταχύτατα πλησιάζει η Porsche 911 εντυπωσιάζοντας τους πάντες . Ο γνώριμος ήχος του θρυλικού ford escort MK I μας προετοιμάζει για να δούμε το πρώτο Ελληνικό πλήρωμα που καταχειροκροτείται καθώς προσφέρει φοβερό θέαμα στα λίγα δευτερόλεπτα που εμφανίζεται μπροστά μας πριν χαθεί στο πυκνό σύννεφο σκόνης .
Ακολουθούν 30 ακόμα αγωνιστικά ηλικίας 25 μέχρι 40+ χρονών που ακόμα μπορούν και ενθουσιάζουν τους φίλους του αυτοκινήτου μικρούς και μεγάλους .

Φεύγουμε για τους Δελφούς για να συναντήσουμε την άλλη κατηγορία τη regularity με ακόμα ποιο πολλά και ποιο παλιά αυτοκίνητα που συναγωνίζονται σε έναν αγώνα όχι ταχύτητας αλλά ακριβείας εκατοστού του δευτερολέπτου.

Στο δρόμο για Δελφούς τα πρώτα αυτοκίνητα, που πριν λίγο πέρασαν από μπροστά μας , έχουν τελειώσει και τη δεύτερη χωμάτινη ειδική που ξεκινούσε αμέσως μετά τους Βωξίτες και δίπλα στο δρόμο σε υπαίθρια οργανωμένα και μη service , όπως παλιά , μετατρέπονται σε ασφάλτινα για τις δύο τελευταίες και καθοριστικές ειδικές διαδρομές του αγώνα .
Μόλις στρίβουμε στη διασταύρωση συναντούμε αριστερά το service της lancia stratos. Σταματάμε δεξιά και θαυμάζουμε από απόσταση τριών μέτρων το θηρίο κάνοντας διάφορα σχόλια . Ανηφορίζοντας στις φουρκέτες λίγο πριν μπούμε στους Δελφούς αντιλαλούνε τα βουνά από το γνώριμο ήχο της lancia stratos και σε ελάχιστο χρόνο είναι τόσο κοντά πίσω μας που διακρίνουμε το χαμογελαστό πλήρωμα. Το giaprakuli με νοήματα τους ανταριάζει και αυτοί μας κάνουν το χατίρι με ένα προσπέρασμα όνειρο με τέλειο θέαμα , τον θόρυβο στα ύψη και θεσπέσιες μυρουδιές από olio fiat , βενζίνη και καμένο Pirelli .

Όλος ο περιφερειακός δρόμος των Δελφών είναι γεμάτος αυτοκίνητα από το 1935 και μετά που ανά λεπτό ξεκινούν για το τελευταίο σκέλος του αγώνα στην κατηγορία regularity .Πανέμορφα κατασκευάσματα της Ευρωπαϊκής κυρίως αυτοκινητοβιομηχανίας που σχεδίασαν άνθρωποι με αισθήματα και όχι άψυχοι υπολογιστές , μας κάνουν να τα παρακολουθούμε με ανοιχτό το στόμα και τα ατελείωτα γκρουπ των τουριστών αντί για τα αρχαία στο βουνό να θαυμάζουν τα αυτοκίνητα στο δρόμο.
Τί να πρωτοθαυμάσει κανείς ; Ferrari , Porsche , MG , jaguar , Mercedes , Alfa Romeo , ford volvo nissan κ.λ.π. όλα σε άριστη κατάσταση και τα πληρώματα σε ένα πανηγύρι χαράς και γέλιου. Τι σημασία έχει αν μιλούν διαφορετικές γλώσσες και είναι αντίπαλοι στον αγώνα , όλοι είναι μια παρέα και ανταλλάσσουν εμπειρίες .

Μετά τη δεξιά στροφή είναι σταματημένη η βυσσινή ASCONA του 1978 από την Νεάπολη Κοζάνης με το 162 στις πόρτες. Στρίβουμε και σταματάμε μπροστά της . Εκεί γνωρίζουμε τον Γιάννη Νικολαίδη – mtx- μέλος του γιαπρακιού οδηγό και τον Αντώνη Λιότσο συνοδηγό και μαθαίνουμε ότι εξακολουθούν να είναι πρώτοι στην κατηγορία τους . Χαλάλι τα 900ευρω της συμμετοχής συν τα επιπλέον έξοδα. Τα λέμε για αρκετή ώρα μέχρι να έρθει η σειρά τους στην εκκίνηση , βγαίνουμε και μια φωτογραφία και τους ευχόμαστε καλό δρόμο και επιστροφή με τα κύπελλα .
Ανηφορίζουμε για Αράχοβα και από εκεί για το χιονοδρομικό του Παρνασσού παρέα με τις αντίκες σε ένα τοπίο γεμάτο πεύκο και πράσινο , κελαδήματα πουλιών και V6, V8, V12 κινητήρων. Στο κατέβασμα για Αμφίκλεια δίπλα στο μοναστήρι της Δαδιάς σταματάμε σε ένα γεροπλάτανο με καθιστικό και πέτρινη βρυσούλα . Είναι 1.00 μεσημέρι και στη δροσιά του τρώμε ένα καλό μεσημεριανό καθώς περνούν από μπροστά μας τα μισά αυτοκίνητα του αγώνα για μια ώρα και παραπάνω . Όλα τα πληρώματα δείχνουν να το απολαμβάνουν και μας χαιρετούν πηγαίνοντας για την τελευταία δοκιμασία πριν τον τερματισμό στη σκιά της Ακρόπολις. Ξεχωρίζει η κατακόκκινη Ferrari Dino ένα από τα σπάνια αυτοκίνητα στον κόσμο.

Μετά την ξεκούραση παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής σχολιάζοντας σε όλη τη διαδρομή το 6o ΙΣΤΟΡΙΚΟ ACROPOLIS RALLY που μας χάρισε μοναδικές εμπειρίες . Μετά το Μπράλλο από τον παλιό δρόμο 11 χιλιόμετρα ευθεία για Λαμία (τη γριντιά που έλεγαν οι παλιοί φορτηγατζήδες ) στρίβουμε για Δομοκό επιλέγοντας να γυρίσουμε από Γρεβενά και να αποφύγουμε την κίνηση που θα είχε η Εθνική λόγω του αγώνα κυπέλλου στο Βόλο .
Τελικά στον Άγιο Χαράλαμπο το κοντέρ του kangoo έδειχνε 99100 km και το ρολόι 18.00 , με τους ήχους των κινητήρων ακόμα στα αυτιά μας ,τις μυρουδιές στις μύτες μας και τις πολύχρωμες εικόνες στο μυαλό μας για πάντα , ακούσαμε από την ΕΡΑ Κοζάνης το πρώτο γκολ της Α.Ε.Λ. κατά του Π.Α.Ο. και μαζί τα χαχανητά των πιτσιρικάδων που όντας Παναθηναϊκοί πέρασαν την ήττα της ομάδας στο ντούκου ενθουσιασμένοι από την εμπειρία του 6oυ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ACROPOLIS RALLY

(Κείμενα από το portal της Κοζάνης, giapraki.com )