Το σημείο του ατυχήματος Η συμμετοχή μας, με ένα Peugeot 306, οδηγό τον Κοσμίδη Θεόφιλο και συνοδηγό τον Βασιλειάδη Μάκη, στο 2ο ράλι σπριντ Δράμας, στις 11-12 Οκτωβρίου 2008, είχε δυστυχώς μια δραματική κατάληξη με έξοδο, όπου κινδύνευσε η ζωή μας. Η αιτία αυτής της οδυνηρής κατάληξης ήταν ένα τεχνητό εμπόδιο (σλάλομ) αποτελούμενο από ελαστικά τροχών αυτοκινήτων, που τοποθετήθηκαν περίπου στο 10ο χλμ. από την αφετηρία της Ειδικής Διαδρομής και στο μέσο του δρόμου δημιουργώντας μια τεχνητή αλλαγή πορείας.
Το αυτοκίνητο Όλοι γνωρίζουμε ότι τα ελαστικά των αυτοκινήτων λειτουργούν σαν ελατήριο εκτινάσσοντας ότι πατήσει η χτυπήσει σε αυτά. Έτσι λοιπόν όταν ο πίσω τροχός του αυτοκινήτου μας πάτησε το ελαστικό, το οποίο δεν ήταν στην σωστή θέση λόγω πιθανής μετακίνησης του από προηγούμενο αυτοκίνητο, είχε ως αποτέλεσμα να χαθεί η πρόσφυση του πίσω άξονα με το οδόστρωμα και εν συνεχεία, να χαθεί ο έλεγχος του αυτοκινήτου, καταλήγοντας έτσι στον γκρεμό, μιας και δεν υπήρχαν προστατευτικές μπάρες. Αν το εμπόδιο αυτό δεν βρισκόταν εκεί το σίγουρο είναι ότι δεν θα συνέβαινε το παραμικρό και ας είχαμε αναπτύξει και την διπλάσια ταχύτητα. Τελικά τι προσφέρουν αυτά τα τεχνητά εμπόδια; Είναι για την ασφάλεια μας ή τελικά κάποιος, κάπου, κάποτε το σκέφτηκε και με το έτσι θέλω το έκανε θεσμό;

Αξίζει να σημειώσουμε ότι το εμπόδιο αυτό όπως σε κάθε αγώνα τα δύο τελευταία χρόνια τοποθετείται από άτομο της ΕΘ.Ε.Α, δήθεν υπεύθυνο για την ασφάλεια των αγώνων και κυρίως των αγωνιζομένων. Αλήθεια ποια μπορεί να είναι η εμπειρία αυτού του ανθρώπου; Ποια είναι τα κριτήρια επιλογής της θέσης του εμποδίου; Δεν είδε τον γκρεμό; Δεν σκέφτηκε μια πιθανή εξέλιξη σε περίπτωση σύγκρουσης με τα ελαστικά; Τελικά τι τον οδήγησε στην απόφαση αυτή;

Αντιθέτως, αντί να αναλάβει τις ευθύνες του «έριχνε» αυτές στην διοργανώτρια λέσχη, όχι όμως για το λάθος σημείο τοποθέτησης του εμποδίου αλλά για το ασθενοφόρο που δεν ήταν πλήρες. Όχι κύριοι, το ατύχημα δεν συνέβη εξαιτίας της πληρότητας του ασθενοφόρου, ούτε εξαιτίας του γιατρού συνέβη γιατί δεν υπήρχε καμία μα καμία προστασία στο σημείο του εμποδίου.

Τελικά τι πρέπει να γίνει για να «βάλουμε» μυαλό; Η ασφάλεια των αγώνων και κυρίως των αγωνιζομένων είναι σοβαρή υπόθεση, παίζονται οι ζωές μας. Πρέπει κάποιοι να καταλάβουν ότι δεν είναι τρόπος προβολής της προσωπικότητας τους, το να ασχολείσαι με τους αγώνες και πόσο μάλλον με την ασφάλεια αυτών και των αγωνιζομένων. Η «μαγκιά» είναι να ελέγχεις και να προβλέπεις ακόμα, για την ασφάλεια των ανθρώπων αυτών πριν συμβεί το μοιραίο. Έτσι διακρίνεται και αν είναι κάποιος ικανός και άξιος για την δουλειά που επιλέχθηκε να κάνει και όχι με φωνές κατόπιν εορτής.

Πείτε μας λοιπόν, ποιο είναι τελικά το συμπέρασμα από όσα διαβάσατε παραπάνω; Μήπως τέτοιοι άνθρωποι αντί να βοηθούν, τελικά καταστρέφουν τις λέσχες και εν συνεχεία τις οργανώσεις αγώνων. Οι λέσχες προσπαθούν για το καλύτερο και το έχουν αποδείξει πολλές φορές, γιατί αποτελούνται ως επί το πλείστον, από άτομα που αγαπούν του αγώνες και δίνουν τον εαυτό τους, για να τρέξουμε εμείς, που με τη σειρά μας θέλουμε να τερματίσουμε σώοι και αβλαβείς, με το καλύτερο για μας αποτέλεσμα και τις καλύτερες εντυπώσεις. Εξάλλου το χόμπι μας κάνουμε!

ΚΟΣΜΙΔΗΣ ΘΕΟΦΙΛΟΣ - ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ ΘΩΜΑΣ 
Πληροφορίες
authoricon dateicon