ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΕΛΛΑΔΑ

Πραγματικά άξιζε. Μάλιστα, εάν στη λέξη «κόπος», συμπεριλάβουμε ταξίδια μετακίνησης, δοκιμές, περιπέτειες κατά τη διάρκεια των δύο αγώνων –μιας και τα δύο σκέλη του Ράλι ΕΛΠΑ, μέτραγαν το καθένα σαν ξεχωριστός αγώνας- αλλά και όλα όσα βίωσαν τα μέλη της Arma Rally Team στο 33ο ΕΛΠΑ, που προσμετρούσε επίσης στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, τότε, όλα μαζί συνθέτουν ένα πενθήμερο ικανοποίησης! Γιατί μπορεί το πλήρωμα της ART, «ARMA»-«ARMAKI», να μπήκε νωρίς-νωρίς σε περιπέτειες, να συνεχίσθηκαν αυτές και την επόμενη μέρα, όμως, μετά την ολοκλήρωση των αγώνων, την Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου το απόγευμα, διαπίστωσε ότι τα όσα πέρασαν αυτό το πενθήμερο, άξιζε τον κόπο με το παραπάνω.

Όχι μόνο γιατί στον δεύτερο αγώνα ο οδηγός σημείωσε το καλύτερο μέχρι σήμερα αποτέλεσμα στην κατηγορία Α5, στην καριέρα του, αλλά γιατί ακόμα παραμένει γρήγορος και ανταγωνιστικός στις Ειδικές Διαδρομές. Γιατί να είναι όμως ευχαριστημένο ένα πλήρωμα, το οποίο δεν μπόρεσε να τερματίσει στον πρώτο, αλλά δεν έμεινε και χωρίς προβλήματα στον δεύτερο αγώνα; Η απάντηση έχει δοθεί από παλιά, μέσα από τα δελτία επικοινωνίας της Arma Rally Team: εκτός των άλλων, κυρίως συμμετέχουμε στους αγώνες με σκοπό την προσωπική ευχαρίστηση όλων. Κυρίως δε όπως αυτή εκφράζεται με το πρόσωπο του ανταγωνισμού μέσα από τους χρόνους στις Ειδικές Διαδρομές. Σαφώς και θα επικρατούσε ακόμα μεγαλύτερη ικανοποίηση και ενθουσιασμός στις τάξεις της ομάδας, αν στο αναδομημένο Nissan Micra K11, δεν τύχαιναν μικρο-προβλήματα που το «έβγαλαν» από τον ρυθμό του. Όμως, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε τις δυνατότητες του συνδυασμού, ο οποίος στις διαδρομές που δεν αντιμετώπισε κανένα πρόβλημα, ήταν χωρίς πίεση με διαφορά κορυφαίο στην κλάση Α5! «Φυσικά και τα αποτελέσματα δεν «γράφονται» με τα αν… Ωστόσο, προλάβαμε να περάσουμε καλά, ακόμα και με όσα μας έτυχαν και αισθανόμαστε ακόμα πιο ωραία βλέποντας ότι ελέγχουμε τον ανταγωνισμό», δήλωσε ο οδηγός και manager της ομάδας, Νίκος ΑΡΜΑ Χριστοδουλόπουλος, αρχίζοντας να ξεδιπλώνει τα βιώματα ενός αγώνα, που θα μείνει βαθιά χαραγμένος στη μνήμη του. Οφείλω να ομολογήσω ότι το διήμερο ράλι ΕΛΠΑ, ήταν ο ποιο άρτια προγραμματισμένος αγώνας μας, εδώ και πολλά χρόνια.. Οι επίσημες δοκιμές έγιναν κανονικά την Τετάρτη και την Πέμπτη, προ του αγώνα, και την Παρασκευή, την παραμονή του πρώτου γύρου, όχι μόνο προλάβαμε να παραστούμε έγκαιρα στον Τεχνικό Έλεγχο και να κάνουμε ένα σύντομο ‘ιδιωτικό’ shakedown, αλλά προλάβαμε μάλιστα και να ξεκουραστούμε το απόγευμα!» »Το Σάββατο το πρωί ξεκινήσαμε την προσπάθειά μας με τις καλύτερες προϋποθέσεις και στην πρώτη διαδρομή Νέο Δροσοχώρι 1, τα αποτελέσματα φάνηκαν χωρίς να πιέσουμε ιδιαίτερα, αλλά με ένα γρήγορο ρυθμό κάναμε 14ο χρόνο γενικής, στην ελληνική κατάταξη και τον 1ο χρόνο στην κλάση Α5, όντας 18.1’’ ταχύτεροι από τον δεύτερο στην κλάση μας Κοτσίκη και 22.5’’ από τον τρίτο Κασίμη. Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε στην Γραβιά και από εκεί μπήκαμε στην επόμενη Ειδική Διαδρομή Παύλιανη 1, στην οποία κινηθήκαμε στον ίδιο ρυθμό. Όμως στα τελευταία 400 μέτρα, της διαδρομής των 24.15χλμ, κόπηκαν τα μπουλόνια του εμπρός αριστερού τροχού, με αποτέλεσμα το αυτοκίνητο να συρθεί και να σταματήσει στην άκρη του δρόμου. Η πρώτη σκέψη ήταν να εγκαταλείψουμε, αλλά κάτι το πείσμα, κάτι η αγάπη μας για το αγωνίζεσθε, μας βοήθησαν να αλλάξουμε άποψη… Έτσι, ‘δανεισθήκαμε’ δύο μπουλόνια από τον εμπρός δεξιό τροχό, βιδώσαμε τη ρεζέρβα και συνεχίσαμε για την επόμενη διαδρομή… Όμως, για όλα αυτά, χρειασθήκαμε περισσότερο χρόνο, από ότι μας παρείχαν τα ήδη σφιχτά ωράρια του αγώνα, με αποτέλεσμα στο επόμενο control, να βγούμε εκτός χρόνου και να τελειώσει έτσι άδοξα για εμάς, ο πρώτος αγώνας του Ράλι ΕΛΠΑ. Στο Service park, επιδιορθώσαμε την βλάβη, κάναμε προληπτικό έλεγχο και την επόμενη το πρωί, ήμασταν στην εκκίνηση του δεύτερου αγώνα, πικραμένοι μεν για την άσχημη κατάληξη της πρώτης μέρας, αλλά με αισιοδοξία και πολλή όρεξη για την συνέχεια.» «Στην πρώτη Ε.Δ. του δεύτερου αγώνα, στην Αγία Ευθυμία 1, η επίδοσή μας ήταν ενδεικτική του τρόπου που αντιμετωπίζουμε τους αγώνες: φουλ επίθεση, αφήνοντας ταυτόχρονα κατά μέρος τις υπερβολές. Αποτέλεσμα; 15οι γενικής και πάλι πρώτοι στην κλάση Α5, με διαφορά 10.5’’ από τον Κοτσίκη και 23.1’’ από τον Παραπέρα, συνδυασμούς που επίσης ‘μάχονταν’ στην ίδια κλάση. Όμως, προς το τέλος της διαδρομής νοιώσαμε ένα μεταλλικό χτύπημα στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου. Κόψαμε ρυθμό και βγήκαμε από την διαδρομή, όπου διαπιστώσαμε ότι είχε κοπεί η βάση στο δεξί αμορτισέρ. Παρά το πρόβλημα, στην επόμενη –και μεγάλη- διαδρομή Καρούτες 1, χωρίς πίσω αμορτισέρ πλέον, κάναμε 12ο χρόνο γενικής και πάλι καλύτερο χρόνο στην κλάση Α5, 5.4’’ εμπρός από τον Κοτσίκη και 23.7’’ από τον Παραπέρα. Πριν την επόμενη Ε.Δ. Δροσοχώρι 1, είχε remote service στην Άμφισα, όπου αλλάξαμε λάστιχα και προσπαθήσαμε μπαίνοντας στην διαδρομή να διαφυλάξουμε όσο μπορούσαμε το αυτοκίνητο για να φτάσουμε στο μεγάλο service, στην Ιτέα. Αυτό δεν μας εμπόδισε βέβαια να σημειώσουμε 15ο χρόνο στη γενική και για Τρίτη συνεχόμενη φορά 1ο χρόνο στην κλάση Α5, 11.7’’ εμπρός από τον Παραπέρα και 15.2’’ από τον Κοτσίκη. Έτσι φτάσαμε στο service park, όπου οι μηχανικοί μας μέσα στον προβλεπόμενο χρόνο των 20’ επισκεύασαν την βλάβη αλλάζοντας πίσω ανάρτηση και προετοίμασαν το αυτοκίνητο για την συνέχεια του αγωνα». »Την ώρα εκείνη ήμασταν σε επίπεδο κατάταξης στην κλάση Α5, πρώτοι με διαφορά 30.9’’ από τον δεύτερο Κοτσίκη και 58.5’’ από τον τρίτο Παραπέρα. Φυσικά, μετά την επισκευή του αυτοκινήτου και με την ψυχολογία, αλλά και την διάθεση στα ύψη, κάναμε στην Αγία Ευθυμία 2, 16ο χρόνο γενικής 8.5’’ καλύτερο από την πρώτη φορά- και για τέταρτη συνεχόμενη φορά πρώτο χρόνο στην Α5, με διαφορές 26’’ από τον Κοτσίκη και 56.9’’ από τον παραπέρα. Όμως, βγαίνοντας από την διαδρομή, ήταν σειρά της εμπρός αριστερής ανάρτησης να εμφανίσει το δικό της πρόβλημα… Το αμορτισέρ ‘χώρισε’ στα δύο και πλέον η κατευθυντικότητα του αυτοκινήτου ήταν εξαιρετικά δύσκολη, ενώ είχαμε φόβους και το κατά πόσο ασφαλής θα ήταν η οδήγηση σε γρήγορο ρυθμό… Έτσι με εμφανώς συγκρατημένο ρυθμό στην Ε.Δ. Καρούτες 2, κάναμε 2ο χρόνο στην Α5, μόλις 5.4’’ πίσω από τον Κοτσίκη και η διαφορά μας πλέον, πριν μπούμε στην τελευταία διαδρομή του αγώνα, ήταν 51.5’’ υπέρ μας. Στο Δροσοχώρι 2 λοιπόν, ξέραμε ότι δεν έπρεπε να χάσουμε αυτή την διαφορά από τον Κοτσίκη, για να είμαστε φυσικά οι νικητές της κλάσης Α5. Οδηγήσαμε όσο πιο επιφυλακτικά μπορούσαμε, με αλλαγμένες γραμμές που δυσκολεύουν τις επιδόσεις και χάσαμε μόνο με 24.2’’ διαφορά και φυσικά επιστρέψαμε στην Ιτέα νικητές!» »Ήταν ο πρώτος αγώνας στην καριέρα μου που κέρδισα την κλάση Α5 και φυσικά σ’αυτό βοηθησε όχι μόνο ο συνοδηγός και γιος μου ‘ΑΡΜΑΚΙ’, αλλά ένα μεγάλο και σημαντικό μέρος το οφείλω στην ομάδα μου την Arma Rally Team, οι άνθρωποι της οποίας με έκαναν να συνειδητοποιήσω πόσο ικανοί είναι! Τη νίκη αυτή την αφιερώνω σε όλους αυτούς και φυσικά στον φίλο Αλέξη Πετρόπουλο, που πρόσφερε τα μέγιστα με την εμπειρία του και την έμπρακτη υποστήριξη που μας έδωσε στο service park. Τον ευχαριστώ γι αυτό! Όπως και τα παιδιά της ART, τους ‘μόνιμους’ Σάκη Γκουγκουλούλη και Χάρη Αλευρά, αλλά και τον Νίκο Νταούτη, βασικό στέλεχος της ομάδας μας το 1998! Θερμά ευχαριστώ και συγχαρητήρια σε όλους!» (Δελτίο Τύπου)