| Την Κυριακή που μας πέρασε διοργανώθηκε με επιτυχία το 2ο Trail ride Θεσσαλονίκης από τον Σύλλογο τετρακίνησης Β.Ελλάδος. Στον αγώνα-παιχνίδι συμμετείχαν 22 πληρώματα, τα οποία έπρεπε να καλύψουν μια απόσταση 140 χιλιομέτρων μέσα από δύσβατους χωματόδρομους και μονοπάτια. Άλλοι με περισσότερη και άλλοι με λιγότερη εμπειρία προσπάθησαν για το καλύτερο και όλοι ευχαριστήθηκαν με την πολύ καλή οργάνωση. |
| Φέτος ο αγώνας ήταν περιπλοκότερος και σαφώς πιο απαιτητικός από τον
περσυνό, πλησιάζοντας περισσότερο έναν αγώνα trial. Δοκίμασε τα συμβατικά, εκτός δρόμου αυτοκίνητα και έδωσε μια καλή γεύση πλοήγησης σε
όσους συμμετείχαν. Και φυσικά έκλεισε με ένα καλό
φαγοπότι στα Βασιλικά και τις εθιμοτυπικές απονομές στα 3 πρώτα
πληρώματα. Νικητές αναδείχθηκαν οι Ευστρατίου Αργύριος - Χαλκίδης Χαράλαμπος με ένα Suzuki Vitara. Όπως και πέρσι, πήραμε και πάλι μέρος στον αγώνα, και ευχαριστούμε τον ΣΤΕΒΕ για την βοήθεια που μας προσέφερε. Φέτος η διαδρομή σε μερικά σημεία παραήταν σκληρή για το HRV, αλλά τελικά κατάφερε να φτάσει ολόκληρο στον τερματισμό. Αλλά υπήρχε και κάτι ακόμα. Για συνοδηγός ήρθε κάποιος που δεν είχε προηγούμενες εμπειρίες στον μηχανοκίνητο αθλητισμό και, φυσικά, δεν ήξερε πως γίνεται ένας τέτοιος αγώνας. Και τι καλύτερο από το να μοιραστεί μαζί μας τις εντυπώσεις του από τον, πρώτο του, αγώνα: |
|
| Μιχάλης: |
|
Σάββατο απόγευμα, τόπος: Θεσσαλονίκη, το κινητό χτυπάει… «Έλα τι θα γίνει τελικά, θα πάμε στο 2ο trail ride;» Τα γρανάζια της τετρακίνησης του μυαλού μου παίρνουν φωτιά… «Άντε, πάμε μωρέ…». Τότε δεν ήξερα τι είχα κάνει, έπρεπε να περάσουν εικοσιτέσσερις ώρες για να καταλάβω! Κυριακή πρωί, τόπος: φράγμα Θέρμης, 22 τετρακίνητα οχήματα κολλούν βινίλια με νούμερα σε πόρτες και σε τζάμια, εμείς παίρνουμε το 14. Όλο χαρά ο κύριος Πασχάλης, ο οδηγός του αυτοκινήτου μας κολλάει το αυτοκόλλητο με το νούμερο συμμετοχή, ενώ εγώ σπάω το κεφάλι μου να βγάλω τους χρόνους, τους οποίους πρέπει να κάνουμε στα διάφορα σημεία της διαδρομής, και προσπαθώ να γνωριστώ με το GPS. Δέκα η ώρα ακριβώς ξεκινάμε από την αφετηρία και έχω αποτύχει παταγωδώς να βγάλω τους χρόνους, για διαφόρους τεχνικούς λόγους για τους οποίους δεν θα σας κουράσω, και το GPS αρνείται να με βοηθήσει να «σπάσουμε τον πάγο». Και μέσα σε όλα ακούγεται …«τρία, δύο, ένα, ξεκινάτε!». Λίγη αυτοβιογραφία, στο στρατό είχα την τιμή (και ατυχία) να είμαι οδηγός οχημάτων (τετρακίνητα και φορτηγά) στα τεθωρακισμένα, και υποχρεούμουν να ακολουθώ άρματα μάχης, σε στίβους μάχης και πεδία βολών, να σκαρφαλώνω λόφους για να χαρτογραφήσουμε περιοχές στον Έβρο, αλλά τίποτα δεν με είχε προετοιμάσει για αυτό πού έζησα. Ταχύτητα, δύσβατα μονοπάτια και συνεργασία οδηγού συνοδηγού! Η πίεση του χρόνου ασφυκτική, μεταμορφώνει τα πάντα, η αδρεναλίνη σε πλημμυρίζει και ο ανταγωνισμός σε ανάβει! Το γεγονός ότι τρέχαμε με ένα Honda HRV έδινε περισσότερο ενδιαφέρων στον αγώνα αφού στα δύσκολα σημεία πηγαίναμε με ρυθμούς χελώνας (για την ακρίβεια, είχαμε καβαλήσει μια), και στα εύκολα έπρεπε να καλύψουμε τον χαμένο χρόνο. Αφού τιθάσευσα το GPS και τα σύμβολα του βιβλίου οδηγιών, σας πληροφορώ πως διασκέδασα αφάνταστα από την θέση του συνοδηγού, κατάλαβα πως ακριβώς νοιώθει ο καφές όταν γίνεται φραπές, όποιος τον πιάνει ναυτία όταν διαβάζει σε όχημα που κινείται, του προτείνω το σκάκι ως ενασχόληση, ή να πάρει προκαταβολικά δραμαμίνες! Το γεγονός ότι ο Πασχάλης ήξερε το αυτοκίνητο του και η εμπειρία του στις χωμάτινες διαδρομές, μου προσέφερε ένα συναίσθημα μεγάλης σιγουριάς (ότι θα μείνουμε σίγουρα στο δρόμο) και μου επέτρεψε να αγνοήσω τους γκρεμούς και τα χαντάκια που συναντήσαμε, ώστε να παραμείνω επικεντρωμένος στο να τον ενημερώνω για την πορεία μας. Ευτυχώς υπήρχαν και κάποιες σημεία που για κανα δύο χιλιόμετρα μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από το GPS και τις σημειώσεις, ώστε να απολαύσω το τοπίο. Κάναμε μια πολύ όμορφη διαδρομή και πήγαμε σε μέρη που, παρόλο που ήταν τόσο κοντά, δεν είχα την ευκαιρία να επισκεφτώ ξανά. Πραγματικά αναρωτήθηκα τουλάχιστον πέντε φορές, ποιος τρελός πήγε και τις βρήκε αυτές τις διαδρομές; Στη γραμμή του τερματισμού τους γνώρισα. Οι άνθρωποι του συλλόγου έκαναν πολύ καλή δουλεία με την διοργάνωση (με την μηδενική μου εμπειρία στο θέμα!). Καταφέραμε να τερματίσουμε, ζωντανοί το βασικό, αλλά και δωδέκατοι στη γενική κατάταξη. Ομολογώ πως για μένα το όλο εγχείρημα ήταν ένας μικρός θρίαμβος, δεδομένου της πρότερης αγωνιστικής μου εμπειρίας. Σας προτείνω λοιπόν, πιστοί φίλοι του χώματος και των αυτοκινήτων, να πάρουμε όλοι μαζί τα βουνά! Το μόνο σίγουρο είναι πως αν ο Πασχάλης με θέλει και του χρόνου για συνοδηγό θα βρίσκομαι στην γραμμή της εκκίνησης μαζί του! |
| Αποτελέσματα: |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|
|
Όλες οι φωτογραφίες: 2o trail ride gallery
Διαδρομή του αγώνα:
- Πληροφορίες
- Γράφτηκε από: Πασχάλης Αγγελόπουλος
